کبوتر،فصل دوم،قسمت اول،بیماری های باکتریایی،بیماری کلامیدیوز(اورنیتوز)

فصل دوم - بیماری های باکتریایی

1- بیماری کلامیدیوز(اورنیتوز) (Chlamydiosis (Ornithosis

بیماری بسیار واگیری است که گونه های زیادی از پرندگان، از جمله کبوترها و طوطیها و

همچنین انسان را مبتلا می کند. عامل بیماری میکروبی به نام «کلامیدیا» است، که ارگانیسم

شبیه ویروسی هاست و برای انسان خطرناک است، زیرا که از کبوتر به انسان منتقل شده ودرانسان نشانه هایی مانند نشانه های آنفلونزا وتب ایجاد می کند وممکن است که منجر به تورم ریه ها گردد. عامل بیماریزا در محیط بسیار مقاوم بوده و میتواند تا ماهها منبع انتشار عفونت باشد. بیماری از طریق هوا وغذا ونیش حشرات گزنده منتقل میشود و از راه مدفوع و ترشحات چشم کبوترهای بیمار دفع میگردد. کبوتر هایی که از بیماری بهبودی مییابند هم چنان ناقل میکروب بوده و تا مدتی طولانی منبع انتشار عفونت باقی می مانند.

نشانه های درمانگاهی :

در جوجه کبوترها بیماری با نشانه های عمومی مانند بی حالی، ضعف، میل به گوشه گیری، بی اشتهایی ، اسهال ونوشیدن آب به میزان زیاد آغاز می شود. از نشانه های مهم بیماری، التهاب ملتحمه چشم است که معمولا یک چشم را مبتلا می سازد ودر آغاز بیماری ترشحات آبکی بوده، سپس چرکی می شود. این بیماری با نارسایی های تنفسی و تنگی نفس همراه است. هم چنین ترشحاتی از بینی کبوتر خارج می شود که تنفسی وی را مشکل می سازد و باعث می شود پرنده منقار خود را نیمه باز کرده و از راه دهان نفس بکشد و گاه گاهی با تکان دادن سر سعی کند تا این ترشحات را از خود خارج سازد. این بیماری منجر به تورم ریه ها گشته و بعد از دو تا سه هفته از ظهور نشانه های بیماری، باعث مرگ کبوتر می شود. میزان مرگ ومیر کبوترها به ۸۰٪ میرسد.

نشانه های کالبد گشایی: 

از نشانه های بارز بیماری بزرگی پانکراسی است که ممکن است به دوبرابر حجم طبیعی خود رسیده ودارای مناطق نکروزه باشد. این بیماری هم چنین باعث بزرگ شدن کبد و قلب و طحال پرنده و تورم کیسه های هوایی همراه با ضخیم شدن دیواره کیسه ها و انباشتگی مواد چرکی و فیبرینی در آن همراه با تورم ریه ها گردد.

تشخیص:

تشخیص اولیه با مشاهده نشانه های بیماری و کالبدگشایی صورت میگیرد و جهت اطمینان از تشخیص باید از روشی های آزمایشگاهی به روشی زیر استفاده کرد :

1- نمونه گیری از آبشامه قلب یا سطح کبد و طحال ورنگ آمیزی آن به روش استامپ جهت

مشاهده میکروب بیماریزا به شکلی نقطه های سرخرنگ که اجسام اولیه نامیده می شوند.

۲- تزریق ترشحات کبوتر بیمار به موش سفید آزمایشگاهی، که در صورت آلودگی، موش درعرض چند روز تلف خواهد شد ودر کالبدگشایی موش نشانه های مخصوص بیماری در اندام های داخلی آن دیده خواهد شد.

۳ - تشخیصی بیماری به روش سرولوژی جهت یافتن پادتن های بیماری با تست تثبیت مکمل .

تشخیض تفریقی :

۱- باید بیماری کلامیدیوز را از بیماری مایکوپلاسموز تفریق کرد. معمولا در کبوترها بیماری

مایکوپلاسموز به صورت عفونت ثانویه پس از ابتلای به کلامیدیوز ظاهر می شود و از جهت نشانه های تنفسی با آن مشابه است، اما دوبیماری را می توان به وسیله تورم چشم ازهم تفریق کرد.

۲- ممکن است عفونت پاستورالایی نیز با این بیماری اشتباه گرفته شود. اما در عفونت پاستورالایی تورم ملتحمه چشم دو طرفی ودر بیماری کلامیدیوز یک طرفی میباشد.

۳ - ممکن استعفونت هموفیلوسی نیز با این بیماری مشابه باشد ولی این عفونت با تورم شدید پلک چشم همراه است.

درمان :

1- جهت درمان انفرادی: ۵ میلی گرم تتراسایکلین به ازای هر ۵۰۰ گرم وزن پرنده، روزی یک بار و به مدت سه روز پیاپی در عضله سینه تزریق گردد.

2- جهت درمان دسته جمعی:

الف - تجویز تتراسایکلین به میزان ۵۰ میلی گرم به آزای هر ۵۰۰ گرم وزن پرنده.

ب - افزودن کلر تتراسایکلین به دان کبوترها به مدت چهل و پنج روز ، در صورت وجود مخلوط کن های خوب و دقیقی،

۱ - درمان را باید به دو صورت، درمان انفرادی ودرمان دسته جمعی، با میزان کمتر دارو و به نسبت ۰/۸۹٪ هفته ای دوبار به مدت 4 هفته ادامه داد. در کنار درمان، باید جایگاه را با ضد عفونی کننده های قوی گندزدایی کرد، و اقدامات شدید پیشگیرانه را با جدا کردن کبوترهای بیمار از کبوترهای سالم و جلوگیری از رفت وآمد افراد به جایگاه وسایر اقدامات دیگر را به مورد اجرا گذارد.

منبع: کتاب کبوتر

برای سفارش کتاب میتوانید به لینک زیر مراجع کنید.

سفارش کتاب

www.whitecrowpet.com